Öyleymiş, inanmazdım ama öyle işte. Aşk denince hep "O" geldi aklıma düne kadar. Gözleri geldi. Söyledikleri, söylemedikleri, hepsi aşktı. Aşk tatlı bir şeydi. Ellerime ellerini aratırdı. Saatlerce hayal etmekti onu, sıkılmadan. Ona sarılmayı arzulamaktı. Sonuna kadar onunla yürümekti. Her aptal aşık gibi ölüm dedik sonuna. Ama ikimizde biliyorduk ya sonunun ölüm olmadığını.. Yalnız ben inanmaya çalışıyordum ve ölmesin hiç ölmesin diye aşkım, hayallerimle büyütüyordum onu..
Aşk, bir aşık için çok şey demek aslında. Evet hala aşığım ona ama o yok yanımda ve bu benim için azaltıyor aşkın o sonsuz anlamlarını. Aşk hala benim için o demek.. Ama artık hayat değil aşk, mutluluk değil. Özlem belki... O ve özlem.. Ve ne yazık ki acı bir de!
Her güzel şey gelip geçiyor. Artık geç oluyor insan bunu gerçekten anlayabildiğinde. Ama değiyor yinede ona, onun için çektiğin acı ona fazlasıyla değiyor. Çektiğim acı hiç şu an, onu sevdiğimin yanında. Ama bu az üzülüyorum demek değil. Çok sevdim demek, ölesiye bağlandım demek. Ama bitti, tekme tokat atıldım bir kalpten dışarı. Kabullendim bunu da, ağlamadan sızlamadan hem de...
Fakat şimdi gelse "Benimle ölüme..?" dese yine de kalbim acıya acıya evet derim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder